Onder een opblaasbare boot verstaan we een drijvend product dat een lichtgewicht heeft, met zijkanten en een boeg van flexibele buizen. Bij kleinere modellen zijn vaak de romp en de vloer ook flexibel, terwijl bij grotere boten deze onderdelen vaak stijf zijn van aluminium of multiplex. 

Er zijn opblaasbare boten die gedemonteerd kunnen worden zodat ze een kleiner volume innemen en makkelijk opgeborgen kunnen worden. De stijfheid tijdens het gebruik wordt gevormd door een opvouwbaar dwarsstuk dat stijf is en uitgeklapt kan worden om op de bodem te schuiven. 

Op deze manier kan een opblaasbare boot gebruikt worden voor recreatieve doeleinden, maar ook voor reddingsvlotten voor cruiseschepen en vliegtuigen. Maar hoe is dit type boot ontstaan? 

De geschiedenis van de opblaasbare boot

In gebeeldhouwde afbeeldingen uit de oudheden kun je dierenhuiden zien die gevuld worden met lucht en zo een heel vroege variant van de opblaasbare boot weergeven. Deze ‘boten’ werden gebruikt om rivieren over te steken en waren veelal geschikt voor maar één persoon. 

De rubberen variant van de opblaasbare boten stamt uit de 19^e eeuw. Charles Goodyear ontdekte het proces van het vulkaniseren van rubber in 1838, waarmee hij duurzaam en flexibel rubber op de markt bracht. In 1839 werd de eerste rubberen boot door de hertog van Wellington als ponton uitgeprobeerd, waarna de ontwikkelingen elkaar verder opvolgden. 

De Britse marineofficier Halkett ontwierp twee soorten opblaasbare boten waarmee men uit de voeten kon als poolreizigers. Zo werd er ook een speciale zak gemaakt die een balg bevatte om op te blazen, een paraplu als zeil en later ontstond ook een boot voor twee personen. Deze kon zo klein worden opgevouwen dat hij in de knapzak van de reizigers pasten. 

De boten werden steeds groter en zo staken in 1866 vier mannen op één opblaasbare boot de Atlantische Oceaan over vanuit New York naar Groot-Brittannië. Het vlot met drie buizen werd de ‘Nonpareil’ genoemd. 

De moderne opblaasboot

Toen de Titanic zonk en duidelijk werd dat er te weinig reddingsboten aan boord waren tijdens de ramp, werd het nut van opblaasbare boten duidelijk. Ze nemen minder ruimte in en daardoor hadden meer boten meegekund als er eerder over nagedacht was. Het eerste SOLAS-verdrag werd daarom afgesloten, ter voorkoming van herhaling. Een van de bepalingen hield in dat er zoveel plekken op reddingsboten aanwezig dienden te zijn als passagiers. 

Daarna werd in de 20^e eeuw begonnen met het bouwen van de opblaasbare boot in Engeland door het bedrijf RFD en in Frankrijk door het bedrijf Zodiac. In 1934 werden ook de opblaasbare catamaran en kajak uitgevonden. Toen na de Tweede Wereldoorlog nieuwe materialen werden uitgevonden, zoals het synthetische neopreen en nieuwe type lijmen, ontwikkelden de opblaasbare boten zich verder. De huidige boten zijn vervaardigd uit synthetische weefsels zoals polyurethaan en PVC. Verder zijn een tal van accessoires en keuzemogelijkheden zoals gestoffeerde panelen, verschillende stijlen eenrichtingskleppen, spiegels, type V-bodem en uiteraard een keuze tussen een stijve opblaasbare boot (RIB) of een zachte opblaasbare boot (SIB).